O nas

Prezes Zarządu Fundacji

Krzysztof Łaszkiewicz
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz ukończył Uniwersytet Warszawski na wydziale Prawa i Administracji. Jest doktorem nauk prawnych, doktoryzował się na wydziale Prawa i Administracji UW.

Pracując w administracji państwowej zajmował się zagadnieniami prawno-organizacyjnymi funkcjonowania administracji oraz stowarzyszeń i organizacji społecznych.

Po 1989 roku, przygotowywał oparte na zasadach demokratycznego państwa prawnego, statuty stowarzyszeń i organizacji społecznych oraz współtworzył nowe stowarzyszenia obywatelskie.

Jako ekspert sejmowy pracował nad założeniami transformacji ustrojowej w zakresie regulacji prawa własności i przekształceń własnościowych. Doradzał ugrupowaniom politycznym w zakresie regulacji stosunków własnościowych.

Jest autorem i współautorem projektów ustaw o reprywatyzacji i rekompensatach.

W latach 1993-1996 był przewodniczącym Rady Konsultacyjnej ds. Reprywatyzacji.

W latach 1997-2001 był wiceministrem Skarbu Państwa. Pracował m. in. nad kwestiami regulacji prawa własności oraz zagadnieniami dotyczącymi rynków kapitałowych i funduszy. Sprawował kontrolę nad procesami przekształceń własnościowych, a także nadzór nad nieruchomościami Skarbu Państwa.

W latach 1997-2001 był członkiem: Międzyresortowego Zespołu ds. Polonii i Polaków za Granicą; Komisji Papierów Wartościowych i Giełd; Komitetu Polityki Ubezpieczeń Eksportowych.

W latach 1997-2001 był Współprzewodniczącym Zespołu ds.Przekształceń Własnościowych Sektora Komunalnego w Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, zajmującego się reformą administracji oraz Członkiem Komisji Trójstronnej po Stronie Rządu.

W latach 2007-2010 ponownie był wiceministrem Skarbu Państwa. Zajmował się kwestiami regulacji prawa własności, roszczeń oraz nadzorem właścicielskim m.in. nad przemysłem obronnym i majątkiem nieruchomym Skarbu Państwa. Podlegały mu kontrola przekształceń własnościowych oraz procesy upadłości i likwidacji spółek. Był członkiem Komitetu Stałego Rady Ministrów oraz Komitetu RM ds. informatyzacji i łączności.

Postanowieniem z dnia 30 września 2010 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski powołał Krzysztofa Łaszkiewicza na stanowisko Sekretarza Stanu w Kancelarii Prezydenta RP. W Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zajmował się kwestiami prawno-ustrojowymi oraz obywatelstwami i ułaskawieniami.

Rada Fundacji

Jan Dworak
Przewodniczący Rady Fundacji
Ekspert medialny, producent filmowy i telewizyjny, dziennikarz.

Urodzony 1948. Ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę dziennikarską rozpoczął latach siedemdziesiątych w pismach sportowych, jednocześnie zaangażowany w działania opozycji demokratycznej wydawał prasę i książki drugiego obiegu.

Założyciel i pierwszy przewodniczący NSZZ „Solidarność” w Młodzieżowej Agencji Wydawniczej. Dziennikarz pierwszej edycji „Tygodnika Solidarność” (1981) i organizator jego wznowienia w 1989.

W latach osiemdziesiątych współorganizator i sekretarz redakcji „Powściągliwości i Pracy”, „Przeglądu Katolickiego”, jeden z redaktorów podziemnego „PWA – Przeglądu Wydawnictw Agencyjnych” i magazynu „21”.

Prowadził sekretariat negocjacji strony opozycyjnej Okrągłego Stołu w Pałacu Namiestnikowskim. Uczestnik podzespołu ds. środków masowego przekazu.

Na początku lat dziewięćdziesiątych wiceprzewodniczący Komitetu ds. Radia i Telewizji, następnie producent filmowy, współwłaściciel firm Prasa i Film oraz Studio A produkujących m.in. programy publicystyczne, filmy dokumentalne, seriale „Miodowe lata”, „Kasia i Tomek”, spektakle teatru telewizji i filmy fabularne m.in. „Czas zdrady”, „Wszystko, co kocham”.

Pełnił funkcje społeczne w instytucjach kultury: przewodniczący Rady Programowej TVP, członek Komitetu Kinematografii, przewodniczący Niezależnego Stowarzyszenia Producentów Filmowych i Telewizyjnych.

W latach 2004-2006 prezes zarządu Telewizji Polskiej. W latach 2010-2016 przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

Zasłużony działacz kultury (1999) nagrodzony srebrnym medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis” (2005), odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).

Waldemar Maj
Ukończył Wydział Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej (1980). Uzyskał stopień doktora w Instytucie Fizyki PAN (1989) oraz MBA w Harvard Business School w USA (1996).

Członek Rady Nadzorczej Ergis SA. Był Przewodniczącym Rady Nadzorczej PZU SA i Banku Gdańskiego SA oraz członkiem rad nadzorczych m. in. Ciech SA, Banku BGŻ SA, Stock Spirits Group w Luksemburgu i Unipetrol a.s. w Czechach.

Partner-założyciel Metropolitan Capital Solutions, firmy zajmującej się doradztwem strategicznym i corporate finance (od 2009). W poprzednich latach – wiceprezes Zarządu ds. finansowych w PKN Orlen SA (2007/2008); wiceprezes Zarządu Banku BGŻ SA odpowiedzialny za bankowość korporacyjną i skarbową (2005-2007); członek Zarządu, a następnie prezes DZ Bank Polska SA (2002-2005); senior associate w amerykańskiej firmie doradztwa strategicznego McKinsey & Company w Warszawie (2000-2002); senior investment officer w International Finance Corporation / Grupa Banku Światowego w Waszyngtonie (1996-2000); doradca ministra finansów oraz prezes Fundacji Rozwoju Systemu Finansowego (1991-1994). W latach 1981-1991 asystent, a następnie adiunkt w Instytucie Fizyki PAN; postdoctoral fellow w Laboratorium Kamerlingh Onnes w Lejdzie w Holandii.

Zaangażowany w ruch demokratyczny w latach 1976-1989; odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zrealizował projekt pro bono budowy Memoriału Wolnego Słowa w Warszawie (2014). Startuje w maratonach i triathlonach, wspina się w górach i jeździ na nartach.

Sławomir Rybicki
Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. Już jako 17 latek zaangażował się w opozycję antykomunistyczną na Wybrzeżu, członek Ruchu Młodej Polski, uczestnik strajku sierpniowego w Stoczni Gdańskiej. W stanie wojennym w podziemiu solidarnościowym. Bliski współpracownik Lecha Wałęsy. Członek pierwszej Solidarności. W wolnej Polsce — najbliższy współpracownik Macieja Płażyńskiego.

W latach 2001–2012 Poseł Rzeczpospolitej Polskiej. Od 2012 roku Minister, Sekretarz Stanu w Kancelarii Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego gdzie zajmował się kontaktami z rządem, parlamentem i partiami politycznymi. W 2013 roku został Zastępcą Szefa Kancelarii Prezydenta RP odpowiadając za całość spraw krajowych Prezydenta RP. W wyborach w 2015 roku uzyskał mandat do Senatu z ramienia Platformy Obywatelskiej.

Rada Programowa

Stanisław Koziej
Stanisław Koziej urodził się w 1943 roku w Glinniku na Lubelszczyźnie. Jest absolwentem Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu (1965) oraz Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie (1973). Ukończył również szereg kursów zagranicznych, w tym w Akademii Sił Zbrojnych ZSRR (Moskwa, 1987), Szkole NATO-SHAPE (Oberamergau, 1999), Instytucie Wyższych Studiów Obrony Narodowej (Paryż, 2000) oraz Akademii Obrony NATO (Rzym, 2001).

Stanisław Koziej specjalizuje się w polityce oraz strategii bezpieczeństwa międzynarodowego i narodowego (w tym obronności), w tym także w strategicznym zarządzaniu bezpieczeństwem. W obrębie tej tematyki prowadzi również wykłady na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie Jagiellońskim, Uniwersytecie Łódzkim oraz w Szkole Głównej Handlowej i Akademii Dyplomatycznej.

Był współtwórcą polskiej doktryny obronnej w warunkach samodzielności strategicznej lat dziewięćdziesiątych oraz głównym autorem Planu obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Organizator i koordynator narodowego planowania strategicznego i przebudowy systemu obronności państwa. Inicjator i współtwórca Wyższych Kursów Obronnych dla parlamentarzystów oraz wyższych kadr kierowniczych administracji państwowej. Główny autor Strategii obronności Rzeczypospolitej Polskiej w warunkach członkostwa w NATO oraz Polityczno-Strategicznej Dyrektywy Obronnej.

Jest autorem ponad 1000 publikacji z dziedziny wojska, obronności, bezpieczeństwa międzynarodowego i narodowego oraz kierowania bezpieczeństwem i zarządzania kryzysowego, w tym kilkunastu podręczników i książek.

Przebieg kariery zawodowej:
Pełnił służbę na stanowiskach dowódczych i sztabowych w:
– 49. Pułku Zmechanizowanym w Wałczu,
– 15. Dywizji Zmechanizowanej w Olsztynie,
– Dowództwie Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu,
– Sztabie Generalnym Wojska Polskiego.
Był wieloletnim pracownikiem naukowo-dydaktycznym Akademii Sztabu Generalnego WP i Akademii Obrony Narodowej, pełniąc m.in. funkcję kierownika studium doktoranckiego, zastępcy i kierownika katedry oraz dziekana wydziału.
1993-1994 – zastępca dyrektora departamentu w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego (na tym stanowisku w 1993 r. z rąk prezydenta RP Lecha Wałęsy uzyskał awans generalski)
1994-2001 – zastępca a następnie dyrektor Departamentu Systemu Obronnego w Ministerstwie Obrony Narodowej
1996-1997 – szef polskiej misji w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei (Panmunjom)
1997-1998 – zastępca szefa Misji OBWE w Gruzji (Tbilisi)
1999-2001 – był pierwszym przedstawicielem Polski w NATO ds. polityki i strategii nuklearnej
2005-2006 – Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej
2007 – doradca Rzecznika Praw Obywatelskich
2008 – doradca Ministra Obrony Narodowej
13 kwietnia 2010 r. – powołany na stanowisko Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego przez wykonującego obowiązki Prezydenta RP marszałka Sejmu Bronisława Komorowskiego.

Roman Kuźniar
Urodzony w 1953 r. W 1977 r. ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 r. uzyskał stopień doktora, zaś w 1990 r. doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce. W 2001 r. uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych. Od 2008 r. jest profesorem zwyczajnym UW.

Od 1977 r. zostaje doktorantem a następnie pracownikiem naukowym Instytutu Stosunków Międzynarodowych Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW. W 1992 r. staje na czele Zakładu Studiów Strategicznych Instytutu Studiów Międzynarodowych UW. Prowadzi wykłady z zakresu międzynarodowych stosunków politycznych, praw człowieka, studiów strategicznych i polskiej polityki zagranicznej oraz bezpieczeństwa. Wchodzi w skład Komitetu Nauk Politycznych Polskiej Akademii Nauk.

W latach 1995-2002 był członkiem polskiej delegacji do Komisji Praw Człowieka ONZ. Jest autorem i redaktorem wielu publikacji z zakresu międzynarodowych stosunków politycznych, studiów strategicznych, polityki zagranicznej RP, bezpieczeństwa międzynarodowego i praw człowieka. W 1995 zainicjował wydawanie „Rocznika Strategicznego”, którego jest redaktorem naczelnym.

W 1990 r. rozpoczął równolegle pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był m.in. dyrektorem Departamentu Planowania i Analiz (1992-1994), ministrem pełnomocnym w Stałym Przedstawicielstwie RP przy ONZ w Genewie (1994-1998), pracownikiem (1998-2002) i dyrektorem (2000-2002) Departamentu Strategii i Planowania Polityki Zagranicznej (złożył dymisję ze względu na sprzeciw wobec wojny z Irakiem). W latach 2003-2005 pełnił funkcję dyrektora Akademii Dyplomatycznej MSZ.

1 czerwca 2005 r. został dyrektorem Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (odwołany w lutym 2007 r. ze względu na różnice w kluczowych sprawach polskiej polityki zagranicznej). 1 grudnia 2007 r. został doradcą ministra obrony narodowej Bogdana Klicha.

1 października 2010 r. został Doradcą Prezydenta RP.

Tomasz Nałęcz
Urodził się w 1949 r. w Gołyminie, pow. Ciechanów. Studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie bezpośrednio po studiach został zatrudniony jako asystent na Wydziale Historycznym. Nieprzerwanie pracuje tam do chwili obecnej: 1977 r. – doktor, 1988 r. – doktor hab., 1991 r. – profesor UW.

W latach 1970-1990 członek PZPR. W 1980 r. wstąpił do NSZZ „Solidarność”, ale nie kontynuował działalności po wprowadzeniu stanu wojennego. W 1989 r. był jednym z organizatorów „Ruchu 8 Lipca”, dążącego do rozwiązania PZPR i utworzenia nowej partii socjaldemokratycznej. W 1990 r. był jednym z założycieli i wiceprzewodniczącym Socjaldemokracji RP. Wystąpił z niej w 1991 r., po ujawnieniu nieznanej mu wcześniej sprawy moskiewskiej pożyczki. W latach 1990-1994 radny Gminy Warszawa-Mokotów.

W 1992 r. był jednym z założycieli Unii Pracy. Od 1993 r. do 1997 r. poseł Unii Pracy. W 2001 r. ponownie uzyskał mandat poselski z listy SLD – UP. W latach 2001-2005 wicemarszałek Sejmu. Od 2003 do 2004 r. przewodniczący sejmowej komisji śledczej badającej aferę Rywina. W 2004 r. współtworzył Socjaldemokrację Polską.

Jesienią 2005 r. wycofał się z polityki. Powrócił na Uniwersytet Warszawski oraz został profesorem Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku.

Jako historyk specjalizuje się w okresie walk o niepodległość i dziejach II Rzeczypospolitej. Jego najważniejsze publikacje książkowe to: „Polska Organizacja Wojskowa 1914-1918” (1984 r.); „Józef Piłsudski – legendy i fakty” (1986 r.) wspólnie z żoną, Darią Nałęcz. Biografia została też wydana po rosyjsku, litewsku i chorwacku; „Spór o kształt demokracji i parlamentaryzmu w Polsce w latach 1921-1926” (1994 r.); „Historia XX wieku” (2000 r.). Wspólnie z najwybitniejszymi polskimi historykami (Henrykiem Samsonowiczem, Januszem Tazbirem, Andrzejem Paczkowskim, Andrzejem Friszke i Andrzejem Chwalbą) jest autorem wielokrotnie wznawianych syntez historii Polski: „Polska. Dzieje państwa i narodu” oraz „Polska na przestrzeni wieków”.

Antoni Podolski
Urodzony w 1964 roku w Warszawie, w 1990 uzyskał tytuł magistra na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował w Szkole Nauk Społecznych Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk.
W latach dziewięćdziesiątych oficer Urzędu Ochrony Państwa, absolwent specjalistycznej szkoły oficerskiej UOP; służył w jednostkach operacyjno-informacyjnych. Zajmował się głównie zagadnieniami bezpieczeństwa zewnętrznego i bezpieczeństwa energetycznego, zakończył służbę na stanowisku naczelnika wydziału analiz i informacji.
W latach 1996-1999 Zastępca Sekretarza a następnie Sekretarz Programu do Zagranicy Polskiego Radia (Radio Polonia).
W latach 1997-1999 Stypendysta Biura Informacji NATO w zakresie badań na demokratyczną kontrolą i nadzorem służb specjalnych.
W latach 1998-99 stały doradca Sejmowej Komisji Służb Specjalnych z rekomendacji AWS;
W latach 1999-2001 podsekretarz stanu w MSWiA odpowiedzialny m.in. za problematykę migracji, ochrony granic, współpracy transgranicznej i integracji europejskiej, koordynację wymiany informacji kryminalnych, kontrolę operacyjną oraz przygotowanie do Systemu Informacyjnego Schengen, zarządzanie kryzysowe i system ratownictwa.
Nadzorował Państwową Straż Pożarną, Straż Graniczną, Biuro Ochrony Rządu oraz likwidację Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych.
Współprzewodniczący polsko-litewskiej, polsko-białoruskiej, polsko-ukraińskiej i polsko-rosyjskiej komisji współpracy transgranicznej.
W latach 2002-2004 doradca Zarządu Województwo Pomorskiego ds. europejskich;
W latach 2004-2008 Dyrektor Programowy Centrum Stosunków Międzynarodowych w Warszawie; Koordynator wielu projektów i konferencji oraz autor analiz z zakresu bezpieczeństwa europejskiego i energetycznego.
W latach 2008-2009 ponownie podsekretarz stanu w MSWIA i Pełnomocnik Rządu ds. Utworzenia a następnie Dyrektor Rządowego Centrum Bezpieczeństwa; członek Rządowego Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego; Sekretarz Rządowego Zespołu Zarządzania Kryzysowego; współautor nowelizacji ustawy o zarządzaniu kryzysowym, twórca systemu ochrony infrastruktury krytycznej.
W latach 2010-2015 Członek Rady Konsultacyjnej Centralnego Ośrodka Szkolenia Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, współredaktor Przeglądu Bezpieczeństwa Wewnętrznego ABW.
W latach 2010-2012 nominowany przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego do Zespołu Doradczo-Konsultacyjnego Strategicznego Przeglądu Bezpieczeństwa Narodowego.
W latach 2010-2014 Doradca Prezesa Zarządu Gaz System S.A, m.in. w zakresie bezpieczeństwa infrastruktury krytycznej i bezpieczeństwa przyszłego Terminalu LNG w Świnoujściu.
W latach 2014-2015 Wiceprezes Zarządu spółki Polskie LNG SA budującej terminal LNG w Świnoujściu
W drugiej połowie 2015 społeczny doradca ministra koordynatora ds. służb specjalnych w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Od 2016 roku niezależny doradca strategiczny i analityk bezpieczeństwa narodowego, publicysta, od 2019 roku współpracownik Instytutu Bronisława Komorowskiego.

Irena Wóycicka
Irena Wóycicka urodziła się w Warszawie w 1950 roku. Absolwentka ekonomii Uniwersytetu Warszawskiego. Działaczka opozycji demokratycznej w czasach PRL. Brała udział w akcji pomocy represjonowanym robotnikom Ursusa po wydarzeniach w 1976r. Współzałożycielka i redaktorka niezależnego dwutygodnika „Robotnik”, współpracowniczka Komitetu Obrony Robotników, ekspertka „Solidarności”. Uczestniczyła w obradach Okrągłego Stołu w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej. W latach 1989-1990 doradzała ówczesnemu ministrowi pracy Jackowi Kuroniowi. W latach 1991-1994 była wiceministrem pracy i polityki socjalnej.

Od 1997 pracowała w Instytucie Badań nad Gospodarką Rynkową, gdzie kierowała obszarem badań społecznych. Zajmowała się między innymi problemami ubóstwa i wykluczenia społecznego, aktywnością zawodową i rodzinną kobiet, w tym trudnościami w łączeniu pracy z obowiązkami domowymi, lokalną polityką społeczna oraz reformami ubezpieczeń społecznych. W latach 1998-2001 doradzała ministrowi pracy, zasiadała w Radzie Nadzorczej ZUS. Ekspert Międzynarodowej Organizacji Pracy i Komisji Europejskiej. Należała do Unii Demokratycznej, a następnie do Unii Wolności.

Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 14 października 2010 roku powołana na stanowisko Podsekretarza Stanu ds. społecznych w Kancelarii Prezydenta RP.

Z dniem 2 września 2013 r. powołana na stanowisko Sekretarza Stanu w Kancelarii Prezydenta RP.

Sprawozdanie finansowe

Sprawozdanie finansowe za 2015-2016 rok

Sprawozdanie finansowe za 2017 rok

Sprawozdanie finansowe za 2018 rok – 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7

Sprawozdanie finansowe za 2019 rok

Sprawozdanie Finansowe za rok 2020

Sprawozdanie Finansowe za 2021

Sprawozdania merytoryczne

Sprawozdanie merytoryczne za 2016 rok

Sprawozdanie merytoryczne za rok 2017